Epilog

 

Jedna wielka rodzina

Od zawsze uwielbiała kwiecień. Był to doskonały miesiąc, w którym kwitły wiśnie. Ich ogród był obecnie cały różowy i Temari mogłaby przysiąc, że nawet temperatura była bardzo wysoka w tym roku.

Siedziała właśnie na werandzie i sięgała puchatym pędzlem, aby zmieszać dwa kolory. Blond włosy jak zawsze miała upięte w charakterystyczne kucki, a ubrania całe poplamione farbą. Przed sobą miała sztalugę z płótnem, na którym kończyła swój obraz, poprawiając małe detale.

— Musisz się skupić — usłyszała głos męża, który mówił do syna. — Inaczej ze mną nie wygrasz.

— Wygram, ojcze — odpowiedział zawzięcie Shikadai i ponownie ruszył pionkiem na planszy.

Temari patrzyła na grającego ojca z synem. Wyglądają prawie identycznie. Chłopiec jedynie po matce odziedziczył kolor oczu.

Usłyszeli dźwięk dzwonka i nim się spostrzegli, przez furtkę wkroczyła rodzina Uzumakich. Boruto, który był idealną kopią Naruto, od razu podbiegł do Shikadaia, a ten w ostatnim ruchu pokonał zdziwionego ojca. Na rękach Hinaty wierciła się malutka Himawari, która uśmiechała się, gdy tylko Temari podeszła bliżej aby powitać przyjaciółkę.

— Chyba jesteśmy za wcześnie — rzekł zakłopotany Naruto.

— Jesteście na czas — odpowiedział Shikamaru, wstając z siedzenia. — Tylko moja żona traci poczucie czasu, gdy bierze się za sztalugę.

— Przepraszam, za chwilę będę gotowa.

Temari odłożyła sztalugę na bok, razem ze wszystkimi przyborami. Nim zdążyła jednak wejść do domu, ryk drugiego silnika wydobył się na podjeździe.

— Wujek Sasuke! — krzyknął Boruto, który pociągnął Shikadaia w kierunku bramy. — Wujek Sasuke!

Nim Temari zdołała wejść do budynku, Shikamaru otworzył furtkę, a w ogrodzie pojawiła się rodzinka Uchiha.

— Cześć chłopaki — przywitał się Sasuke, u którego boku znajdował się niziutki chłopiec.

— Tachi! — odezwał się Shikadai i wyciągnął rękę do chłopca o hebanowych włosach. — Właśnie skończyłem grać w shougi, chcesz zagrać?

Temari patrzyła z zadowoleniem, jak chłopcy się dogadują. Na samym końcu zobaczyła Saradę i Sakurę.

— Pomóc ci w czymś? — zapytał Shikamaru, przystając za plecami żony.

— Z całą pewnością jest wiele rzeczy jeszcze do zrobienia — zaśmiała się. — Jednak mamy już gości, a ty powinieneś nadrabiać zaległości.

Shikamaru przewrócił oczami, pocałował policzek żony, a później zaprosił wszystkich do środka. Temari uśmiechała się widząc zadowolone twarze przyjaciół. Cieszyła się przez wszystkie lata, które razem przeżyli. A później, spoglądając na fotografię rodzinną, stwierdziła, że dobrze było zaryzykować i w wieku nastoletnim tutaj przyjechać.

W końcu Projekt Konoha był jej najlepszą inicjatywą życia.

Od K: Tadam! Pozostawiam epilog Projektu i cieszę się niezmiernie, że w ciągu weekendu udało mi się zakończyć dwa opowiadania. Dziękuję za uwagę i poświęcony czas na czytanie tego dość krótkiego dzieła. Trzymajcie się i bądźcie zdrowi, bo to w życiu jest najważniejsze!